Rozdział 35.

No to już jest jakieś przegięcie. Czy każdą byłą Louis’a będę musiała poznać ? Jestem wściekła na siebie, że pokochałam tego debila. Na szczęście stoję za Hazzą.

- Beth co ty tu robisz ?- zapytał zdziwiony Lou.

- Tym razem nie do ciebie idioto. Już spieprzyłeś sobie życie. Chcę pogadać z twoją dziewczyną.- wskazała na mnie ręką a ja się zdziwiłam. Dlaczego właśnie ze mną ? Spojrzałam na chłopaków, na ich twarzach także malowało się zdziwienie.- Nie martw się, ja to nie Eleonor. Po prostu chcę pogadać. To jak zgadzasz się ?

- No dobrze, więc chodźmy do ogrodu.- ruszyłam niepewnie i tuż obok mnie znalazła się Elizabeth.

- Idę z wami.- oznajmił marchewkowy. Jego była odwróciła się gwałtownie i odepchnęła go lekko.

- Ty lepiej wymyślaj przeprosiny dla niej.- zmierzyła go wzrokiem i poszłyśmy dalej zostawiając chłopaków przed domem. Ostatni raz się obróciłam i uśmiechnęłam się tym razem nie był to wymuszony uśmiech. Weszłyśmy do altany i Beth zapaliła wszystkie świeczki. Usiadłyśmy przy stole, naprzeciw siebie i nastała krępująca cisza.

- No więc o czym chcesz ze mną porozmawiać ?- spojrzałam jej prosto w oczy. Były prawie czarne i bardzo piękne. Ciekawe dlaczego ze sobą zerwali.

- O was, czyli o tobie i Louis’ie.

- Tak mi się zdaje, że już ‘nas’ nie ma.- zaczęłam bawić się swoimi palcami. Usłyszałam głośne westchnienie.

- Wiem, że mnie nie lubisz. Nawet nie oczekuję, że się zaprzyjaźnimy. Ale chcę ci pomóc. Wiem, że jesteś zła na Louis’a o to, że kontaktował się ze mną. Nawet nie wiem co ja bym zrobiła na twoim miejscu ale zrozum, że on nigdy nie był w takiej sytuacji. Powiem ci coś… Nigdy nie widziałam go tak zakochanego w dziewczynie, nawet we mnie nie był aż tak mocno.  Jak przyjechał do swojej mamy płakał. Akurat byłam tam i widziałam. Wszedł do domu po czym uklęknął, zaczął płakać i krzyczeć, że zrujnował sobie właśnie życie. Nie był to przyjemny widok. Wszystko nam powiedział. O Max’ie i Eleonor i o tym jak was nękali. Od samego początku żałował swojej decyzji, że cię opuścił. Chciał dla ciebie jak najlepiej…- dotknęła mojej dłoni i pogłaskała ją.

- Ale wiesz jak ja się czułam ? Jak idiotka. Nie dosyć, że zakochałam się w nieodpowiednim mężczyźnie bo nikt nie chcę żebyśmy byli razem ani fani, ani Paul to jeszcze zostawił mnie dla mojego dobra. On nie wie co jest dla mnie dobre. Ja go potrzebuję, cały czas. Nawet teraz myślę o naszych pocałunkach i czułościach. Ale się boję. Boję się, że znowu zaangażuję się za mocno i zostanę zraniona a tego to bym już nie przeżyła. Nawet nie wiesz jak to jest, jak twój chłopak zaczyna się od ciebie odsuwać bo myśli, że to jest najbardziej odpowiednie.

- Alex jest mi naprawdę przykro. Jeśli kochasz go, to może podaruj mu jeszcze jedną szansę ? Każdy na nią zasługuje. Nie zapomnij, że ty też kiedyś będziesz jej potrzebować.- wstała, uśmiechnęła się do mnie po raz ostatni i poszła. Grrr dlaczego wszyscy mówią o tej drugiej szansie ? Z jednej strony może i mają rację ale to będzie strasznie trudne. Zgasiłam wszystkie świeczki i ruszyłam w stronę domu. Nagle zobaczyłam jakąś postać za drzewami, i to nie jedną tylko cztery.

- Wyłazić głąby !- krzyknęłam na nich. Zaczęli się śmiać ale mnie nie było wesoło. Spojrzałam na nich groźnym wzrokiem i od razu się zamknęli.- Ładnie to tak podsłuchiwać ?

- No nie, ale…- zaczął Niall.

- Nie ma żadnego „ale”. Nigdy bym się tego po was nie spodziewała. To miała być prywatna rozmowa, czyli tylko ja i Elizabeth bez was. I nie myślcie sobie, że nie jestem zła. Jestem i to bardzo. Jako, że nie umiem się na was długo gniewać przez te wasze słodkie miny, tak Liam właśnie taką.- ukazał właśnie jedną ze swoich min przepraszających.- Wybaczam ale żeby mi to było ostatni raz.

- Dobrze i przepraszamy.- powiedzieli chórem po czym spuścili głowy na dół ukrywając śmiech.

- A gdzie jest Louis, muszę z nim pogadać…

- Poszedł się przejść.- oznajmił cicho Harold.

- Kiedy ?- zapytałam patrząc na niego.

- Od kiedy powiedziałaś, że czułaś się jak idiotka. Powiedział, że chce być sam.- odpowiedział szybko Zayn po czym spojrzał na chłopaków. Widocznie coś przede mną ukrywają. Przewróciłam oczami.

- Lexi my idziemy już spać bo wiesz wywiad i te sprawy.- wymijająco powiedział Liam.

- Ok ja jeszcze posprzątam na dole. Dobranoc chłopcy.- pokiwali mi na dobranoc i poszli do domu. Ja postanowiłam zostać jeszcze chwilę na świeżym powietrzu. Poszłam na pomost i usiadłam na jego końcu. Wzrok zawiesiłam na lekko falującej tafli wody. Po chwili spojrzałam na mój nadgarstek. Wsadziłam rękę do wody by puder odkrył mój tatuaż. Wytarłam dłoń o spodnie i ponownie spojrzałam na miejsce, gdzie umiejscowione jest serce z jego imieniem. Imieniem tego jedynego. Tak naprawdę nie wyobrażam sobie życia bez Louis’a. Ale boli mnie to, że mnie opuścił. Cały czas rozmyślam nad jednym i tym samym: czy jednak mu wybaczyć. Rozmowa z Elizabeth jednak coś dała. Chyba miała rację, że każdy potrzebuje drugiej szansy, nawet ja ją będę potrzebować. Zrobiło mi się troszkę zimno, bo przez cały czas miałam przemoczoną koszulkę. Weszłam do domu i zabrałam się za sprzątanie całej dolnej jego części. Zaczęłam od mojej sali do ćwiczeń. Wyczyściłam wszystkie lustra i zamiotłam podłogę. Przeszłam do parteru i zabrałam się za kuchnie. Znalazłam w jednej z szafek butelkę z wódką. Wpadłam na głupi pomysł, który miałam zamiar zrealizować. Nie chciało mi się dalej sprzątać więc usiadłam pod ścianą i zaczęłam sama pić. Na szczęście prawie wszyscy spali i nie widzieli jakie załamanie przechodzę. Było mi smutno, że nie ma przy mnie moich dawnych znajomych. Może jutro do któregoś zadzwonię. Może. Teraz będę użalała się nad sobą i schleję się jak świnia by się lekko zabawić. Włączyłam po cichu muzykę i zaczęłam tańczyć. Trzymając odkręconą butelkę trochę mi się rozlało na podłogę, na szczęście nie dużo. Wytarłam to koszulką, która była wilgna od kąpieli w jeziorze. Potknęłam się o własne nogi i upadłam na podłogę. Śmiałam się sama do siebie i piłam dalej. Zaczęło kręcić mi się w głowie ale nie przestawałam. Spojrzałam na zegarek, który wskazywał dużo po jedenastej w nocy. Butelka była prawie opróżniona a ja pijana. Nigdy sama nie piłam alkoholu, zawsze z kimś. To była wyjątkowa sytuacja. Pocałowałam mój nadgarstek i usłyszałam jak ktoś wchodzi do domu. Szybko wstałam co spowodowało u mnie zawroty głowy i zachwiałam się zrzucając przy tym szklaną miskę z owocami.

- Nosz kurde.- wybełkotałam z siebie śmiejąc się jak wariatka.

- Lexi ?- usłyszałam dobrze znany mi męski głos. Zakryłam ręką oczy i odezwałam się.

- Tu nikogo nie ma.- rozchyliłam delikatnie palce i ujrzałam jego zły wyraz twarzy. Nie mogłam ustać w miejscu bo nosiło mnie po alkoholu.- No dobra jestem, ale nie mów nikomu bo się wyda.

- Jesteś pijana ?- podszedł do mnie na tyle blisko, że serce mi przyspieszyło.

- A gdzie tam tylko ci się wydaje.- zaśmiałam się pod nosem i napotkałam ostry wzrok Louis’a. Ogarnął pokój, mnie i westchnął głośno.

- Dlaczego się upiłaś ?

- Bo chciałam odetchnąć od rzeczywistości. Udało mi się, ledwo co stoję na nogach i nie myślę cały czas o nas.- usiadłam na kanapę i rozłożyłam się wygodnie. Widziałam jak „mój chłopak” przetwarza te informację przez jakiś czas.- I nawet odkryłam tatuaż.- pokazałam go i opuściłam rekę.

- Chodź zaprowadzę cię do pokoju. Porozmawiamy jak wytrzeźwiejesz.- potarł ręką kark i przymknął oczy.

- Okej ale jutro już nie będę taka miła jak teraz.- wstałam i momentalnie poleciałam na stolik. Louis wziął mnie na ręce co bardzo mnie zdziwiło.

- Nie prosiłam o pomoc.- oznajmiłam oburzona.

- A ja nie chcę żeby coś ci się stało. Nie możesz ustać na nogach więc ci pomogę. I to miał być ostatni raz kiedy sama piłaś i to jeszcze z takiej przyczyny. Dlaczego nie zadzwoniłaś do mnie i nie poprosiłaś żebym z tobą pogadał ? Od samego początku kiedy wróciłem staram się nawiązać z tobą jakiś kontakt i przeprosić ale mnie blokujesz.

- Może dlatego, że ja nadal cię kocham.. Nie wiem dlaczego ale ciężko jest mi wybaczyć. Mocno mnie zraniłeś.- byliśmy już w moim pokoju i uklęknął przed moim łóżkiem. Usiadłam ze skrzyżowanymi nogami i spojrzałam mu głęboko w oczy. Wzięłam jego rękę i przyłożyłam do piersi tuż koło serca.-To mnie najbardziej boli choć bardzo tęsknie. Chcę z tobą porozmawiać jutro, jak wytrzeźwieję. Dobranoc.- weszłam pod kołdrę i przykryłam się nią. Uśmiechnął się do mnie mizernie.

- Kocham cię.- powiedział pół szeptem i pogłaskał moje włosy.

- Ja chyba też cię kocham, do jutra.- spojrzałam na niego ostatni raz jak zamykał drzwi i zamknęłam oczy. Wiem, że jutro będę żałowała tego co powiedziałam…

________________________

Załamałam się....

Pod poprzednim rozdziałem tylko 4 komentarze, co ewidentnie oznacza, że moje notki są coraz gorsze...

Nie wiem co będzie dalej z tym blogiem. 

Muszę się poważnie nad tym zastanowić. 

Chyba, że pokażecie mi, że naprawdę ze mną jesteście i mogę na was liczyć :)

Następny rozdział dodam gdy będzie wystarczająca ilość komentarzy, która mnie zadowoli.

Dla tych co czytają: chcecie by Lexi wybaczyła Louis'owi ?

I dziękuje za ponad 5000 wejść, chociaż to jest pocieszające :D

<3