Rozdział 32

KONIECZNIE PRZECZYTAJ INFORMACJE POD ROZDZIAŁEM ! :)

Przez całą drogę powrotną milczeliśmy. Byłam pogrążona we własnych myślach, marzeniach. Nawet nie miałam ochoty zaczynać rozmowy. Kiedy dojechaliśmy do domu nie było żadnych fanek i ochroniarze stali na ganku. Harry zachowując się jak prawdziwy dżentelmen otworzył mi drzwi bym mogła wejść do domu. Po ściągnięciu butów nie czekałam na niego, tak jak miałam to w zwyczaju rodzić, tylko ruszyłam w stronę schodów. Oczywiście nie mogłam iść bez słowa, brat zatrzymał mnie w połowie drogi.

- Może cos powiesz ?- patrzył na mnie spod byka a ja odwróciłam się w jego stronę.

- Co mam powiedzieć ? Że jestem załamana ? To chyba widać. Tak jakoś jest mi dziwnie pusto. Próbuję wyrzucić Louis’a z mojego serca. Myślałam, że jestem dla niego choć odrobinę ważna. Byłam głupia, że się zakochałam i nie mów mi, że to nieprawda. Wiem swoje. Myślałam, że teraz będzie dobrze, że jest to ta „jedyna” miłość. Zaufałam mu i miałam nadzieję, że jest moją bratnią duszą. Kochałam go bardziej niż Max’a nawet sobie nie wyobrażasz jak mi jest ciężko. Oddałam mu się w całości a on mnie zostawił bo pojawiła się jakaś przeszkoda na naszej drodze. Ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że zamiast rozmawiać ze mną dzwonił do jakiejś Elizabeth i czerpał od niej dobrą radę. Jestem rozdarta emocjonalnie, czy to właśnie chciałeś usłyszeć ?- spojrzałam na niego przez łzy. Zauważyłam, że po jego policzku też spływają. Usiadłam na jeden ze schodów i ułożyłam głowę na dłoniach. Harry natychmiast podszedł do mnie i wtuliłam się w niego.

- Nie możesz się poddać. Porozmawiam z Louis’em, on na pewno żałuje tego co zrobił. Znam go już dość długo i ciebie też. Wierzę w was.- pocałował mnie w czoło.

- Ale ja już nie chcę, Harry to koniec.- spojrzałam w jego oczy i poczułam ból w sercu. Szybko wstałam i ruszyłam do pokoju. Po drodze napotkałam wszystkich chłopców, którzy słyszeli to. Spuściłam wzrok i usłyszałam głos Niall’a:

- Lexi…

- Niall przepraszam…- otarłam kolejną serię łez i weszłam do swojego pokoju zamykając się na klucz. Oparłam się o drzwi i poczułam się jeszcze gorzej niż przedtem. Potrzebuję kogoś przy sobie ale nie chcę by chłopcy byli przygnębieni przeze mnie. Wzięłam z biurka zdjęcie rodziców. Spojrzałam na nie przez łzy i powiedziałam do niego

- Mamo właśnie teraz cię potrzebuje a ciebie nie ma.- przycisnęłam fotografię i weszłam do łazienki. Przypudrowałam bardziej tatuaż i obmyłam twarz zimną wodą. Przebrałam się w dresy jakąś koszulkę i wzięłam czarny full cap. Ostatni raz spojrzałam w lustro, które ukazało nie tą dziewczynę co zapamiętałam. W moich oczach nie ma życia. Zabrałam jeszcze moją gitarę i wyszłam. Będąc na schodach usłyszałam rozmowę chłopaków. Myślałam, że rozmawiają ze sobą ale się myliłam. Kiedy weszłam do kuchni o mało nie dostałam zawału. Prowadzili rozmowę przez skype z Louis’em. Serce mi się zacisnęło i ogarnęła mnie fala złości i za razu tęsknoty. Wszyscy spojrzeli się na mnie a ja stałam jak słup. Patrzyłam na komputer i nagle usłyszałam.

- Kotek, ja…- odezwał się Louis na co ja gwałtownie zareagowałam.

- Nie mów tak do mnie.- wzięłam butelkę wody i czym prędzej wyszłam z domu. Ruszyłam na pomost gdzie chociaż przez chwilę mogłam być sama. Usiadłam na końcu a moje ręce zaczynały uderzać o struny. Muzyka zaczęła otaczać mnie całą a ja zatopiłam się w piękną melodię jednej z moich ulubionych piosenek.

Straciłam rachubę czasu, zagrałam jeszcze kilka piosenek i postanowiłam wrócić do domu, ponieważ zrobiło mi się zimno. Przytłoczona własnymi myślami weszłam do domu myśląc, że już wszyscy śpią. Nagle usłyszałam głos Harolda:

- Lexi jest załamana. Nie chce zbytnio z nikim gadać a jak już to zrobi to płacze. Ta cała sytuacja ją przerasta. Ona cię potrzebowała a ty odszedłeś. To nie było fair wobec niej. Już ci nie ufa, a dobrze wiesz, że na jej zaufanie trzeba ciężko pracować. I to nie wszystko, powiedziała, że to koniec, czyli ty i ona.- podeszłam bardzo cicho przysłuchując się dalej rozmowie.- Nawet próbuje zakryć tatuaż. Ona wyrzuca cię z serca.

- Co ja najlepszego zrobiłem.- Louis głośno westchnął i kontynuował.- Jestem teraz w Doncoaster. Będę za dwa dni, jeśli oczywiście mogę wrócić.

- Możesz ale nie wiem jak zareaguje na to Al. Dobra stary ja idę do niej a ty jeszcze raz wszystko przemyśl. I więcej nas nie oszukuj, a zwłaszcza mojej siostry. Wiem, ze jesteśmy przyjaciółmi ale nie pozwolę by ktoś jeszcze ją krzywdził. Wiele w życiu przeszła a ty jeszcze to utrudniasz. Nie ładnie postąpiłeś dzwoniąc do Beth. Powtórzę się ale mam nadzieję, że dotrze to do twojej głupiej głowy przemyśl wszystko i dopiero przyjedź. Na razie.- usłyszałam zamykanie laptopa i już po chwili stanęłam z nim twarzą w twarz. Zrobił wielkie oczy.

- Słyszałaś ?

- Tak, i nie myśl sobie, że mu wybaczę. Miał jedną szanse i jej nie wykorzystał. A teraz dobranoc jestem zmęczona.- gwałtownie się odwróciłam i ruszyłam do mojego pokoju. Na szczęście nie próbował mnie zatrzymać. Wzięłam długi i relaksujący prysznic. Spojrzałam na mój nadgarstek. Dotknęłam imienia uwiecznionego na nim i zamknęłam na chwilę oczy. Nagle poczułam jakby był przy mnie i znów mnie dotykał, ja naprawdę go kochałam. Ocknęłam się bo nie chcę tego pamiętać. Chcę jak najszybciej wyrzucić go z mojej głowy. Po wyjściu z łazienki usłyszałam bardzo głośne pukanie do moich drzwi. Szybko ubrałam się w piżamę i otworzyłam. Tak jak otworzyłam tak cała czwórka wleciała i zaczęli się cieszyć jak małe dzieci. Dobrze ich było widzieć znów wesołych. Wymusiłam uśmiech i zapytałam:

- Mogę wiedzieć co wywołało u was taki zaciesz ?

- Policja złapała Max’a. Będzie miał wyrok za nękanie i przydzielą mu psychiatrę. Rozumiesz to Lexi, nie musimy się już bać.- Zayn uniósł mnie i zaczął kręcić wokół własnej osi. Uśmiech sam wkradł mi się na twarz, nie musiałam udawać. Po opuszczeniu mnie przytuliłam każdego po kolei.

- Dziękuje, bez was nie dałabym rady. Jesteście niesamowici.

- Rodzina zawsze trzyma się razem.- krzyknął Niall i zrobiliśmy Horan Hug. Po tej całej radosnej chwili wszyscy sobie poszli a ja natychmiast usiadłam na parapet i zaczęłam patrzeć na gwiazdy. Dziś wyjątkowo dobrze było je widać. Po dłuższym wpatrywaniu się odnalazłam Mały i Duży Wóz. Coś przepięknego. Za dwa dni wróci Lou, i co ja zrobię ? Mam go ignorować ? Tak, zrobię to. Będę udawała, że go nie ma bądź, że go nie znam. Tak będzie łatwiej. Innym wyjściem mogą być odwiedziny u cioci Marry. Ale i tak nie uniknę spotkania. To nie jest takie łatwe. Będę musiała stanąć z nim twarzą w twarz i powiedzieć osobiście, że to koniec. Nie pozwolę sobie na to by ktoś mnie okłamywał i tak traktował. Ciekawe jakby on się poczuł na moim miejscu, jakbym to ja go zostawiła. Łzy same cisną się do oczu. Spędziłam z Louis’em wspaniałe chwile. Mimo, że się krótko znaliśmy to ja go pokochałam. Myślałam nawet nad nasza dalszą przyszłością. Ale tego już nie ma, postanowiłam z tym skończyć. Chociaż jedna dobra wiadomość mnie dziś spotkała. Nie muszę się już bać bo Max’a złapali.

Nie wiem ile już siedzę na tym parapecie ale troszkę ścierpłam i oczy mnie pieką od płaczu. Postanowiłam zejść na dół i napić się wody. Szłam po cichu by nie obudzić żadnego z chłopaków. Nalałam sobie do kubka wody i oparłam się o blat. Wytarłam ręką łzy i usłyszałam odchrząknięcie. Wystraszyłam się jak nigdy. Przy stole w jadalni siedział Niall wpieprzając nutellę ze słoika.

- Czemu nie śpisz ?- zapytałam cicho by nie usłyszał mojego załamanego głosu.

- Nie mogę spać, cały czas myślę o tobie i o całej sytuacji z Louis’em.

- Nie musisz się martwić jest wszystko ok.- uśmiechnęłam się lekko ale nie połknął tego kłamstwa.

- Gdyby było wszystko w porządku nie płakałabyś teraz, nie zwierzała się Haroldowi z takich rzeczy, że jesteś rozdarta emocjonalnie. Dzwoniłem do Louis’a.- spojrzałam w jego niebieskie oczy i czekałam aż rozwinie swoją wypowiedź.- Wiem, że nie powinienem pośredniczyć między wam ale on mówi, że cię kocha i  strasznie żałuje tego co zrobił.- to jest po prostu śmieszne.

- Gdyby naprawdę mnie kochał, Niall, to nie zostawiłby mnie w takiej sytuacji. Ja go potrzebowałam. A on nie dosyć, że mnie odpychał od siebie to jeszcze kontaktował się ze swoją byłą bo chciał porozmawiać z kimś normalnym.- spuściłam wzrok i siedziałam w milczeniu.

- Wiesz co Lexi, oddałbym ci ostatnią paczkę żelek żebyś tylko znów była tą samą uśmiechniętą dziewczyną.- posłałam mu uśmiech ale tym razem nie udawany tylko jak najbardziej szczery.

- Zmieńmy może temat. Co tam u ciebie Niall ? Masz na oku jakąś dziewczynę ?- zrobił minę WTF i zaśmiał się cicho.

- Może i jest taka dziewczyna ale podejrzewam, że jest zajęta no i traktuje mnie tylko jako najlepszego kumpla. Więc moją miłość przelewam na jedzenie, ono nigdy mnie nie zrani.

- Zobaczysz jeszcze znajdziesz tą jedyną i będziesz szczęśliwy, nie to co ja…

- A może na poprawę humoru pojechałabyś ze mną jutro do kina ?

- To nawet nie jest taki głupi pomysł. Zgodzę się na wypad do kina ale pójdziesz ze mną na zakupy.

- Oj no dobra ale po wszystkim pójdziemy na ogromną pizzę.- pokiwałam głową i zaśmiałam się. Spojrzałam jeszcze raz na Niall’a i powiedziałam.

- Dobranoc Niall, kolorowych snów.- pocałowałam go w policzek i poszłam do swojego pokoju w końcu położyć się spać.

Z perspektywy Niall’a.

Dotknąłem miejsca gdzie złożyła delikatny pocałunek. Dlaczego ja musiałem zakochać się w dziewczynie swojego najlepszego przyjaciela ? Ale ja jestem głupi. Co dzień patrząc na nią serce mi się łamie jak widzę jej cierpienie. Wiem nie powinienem być łącznikiem między Lexi i Louis’em ale prosił mnie o to. Wiem doskonale, że jego słowa ranią dziewczynę. Jeśli wybaczy marchewkowemu to sobie odpuszczę jeśli jednak zdecyduje skończyć z nim może pokaże jej, że naprawdę mi zależy. Cieszę się nawet z tego, że mogę być jej najlepszym przyjacielem. Nie wiem co mam teraz zrobić. Mam zamiar jutro się z nią dobrze bawić jak przyjaciel z przyjacielem. Rodzi się we mnie mała nadzieja, że w końcu zawita u niej ten cudowny uśmiech. Skierowałem się do swojego pokoju. Szybko położyłem się do łóżka rozmyślając o jutrzejszych rozrywkach. Niedługo po tym zasnąłem…

__________________________________

Od razu przepraszam, że dopiero teraz dodaję ale miałam problem z komputerem.

Dziękuje wam za 10 komentarzy pod poprzednim postem <3

A teraz z innej beczki.

Następny rozdział dodam dopiero po nowym roku.

Święta i sylwester zapowiadają się dość grubo więc nie będę w stanie cokolwiek napisać.

A więc:

Życzę wam spokojny, radosnych Świąt Bożego Narodzenia, bogatego gwiazdora, szczęśliwego Nowego Roku i aby był jeszcze lepszy niż 2012. Żeby każde z waszym marzeń się spełniło nawet te najbardziej nierealne :).

Wracając do rozdziału jak wam się podoba ?

Co myślicie o Niall'u ?

Będzie trochę zamieszania ale niedługo wszystko się ułoży :)

Trochę krótki wyszedł ale taki planowałam.

No i kocham was <3 za wszystko :D

Do następnego :)

:*