Rozdział 39.

Wszyscy patrzyli to na mnie to na Andy’iego, który miał nieodgadniony wyraz twarzy. Czuję, że nie coś jednak nie gra. Nie wierzę mu na sto procent.

- Co się stało ?- zapytał Nialler z buzią pełną jedzenia i w dodatku był jeszcze w mojej sukience. Lou złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Łzy powolnie zlatywały po moich policzkach zostawiając mokry ślad.

- Nie wierzę ci. Oli nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Byłam przez cały czas przy niej. Wiedziałabym gdyby coś się z nią działo.

- Powiecie nam o co chodzi ?- zainterweniował Harry z poważną miną.

- Andy mówi, że Olivia przedawkowała. To jest niemożliwe, Hazza, powiedz, że to jest niemożliwe. Przecież znałeś Olivię, ona nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego.- patrzyłam błagalnie na niego w nadziei, że powie to co chcę usłyszeć.

- Czy to prawda ?- zwrócił się do swojego przyjaciela Harry i patrzył mu się prosto w oczy. Podejrzewam że on też nie wierzy w to. Pokiwał delikatnie głową i w tym momencie jakby cały świat mi się zawalił. W czasie roku szkolnego nie byłam osobą ukazującą publicznie uczuć i prawie wszyscy myśleli, że nikogo nie lubię. Tak wcale nie było. W głębi duszy wszystkich traktowałam jak przyjaciół tylko nie potrafiłam tego pokazać. Zawsze utrzymywałam jakiś dystans z innymi. Teraz tego żałuję. Gdybym była „normalna” może powstrzymałabym Olivię przed tym wszystkim. Teraz jest już za późno. Wyrwałam się z ramion mojego chłopaka i pobiegłam do swojego pokoju. Chciałam zamknąć drzwi ale uniemożliwiła mi to noga Liam’a. Wszedł do pokoju i podprowadził mnie do krzesła bym mogła usiąść. Zaniosłam się szlochem i ukryłam twarz w dłoniach. Liaś głaskał mnie po plecach i szeptał ukajające słowa do mojego ucha. Wszystko będzie dobrze. Wcale tak nie będzie, nigdy tak nie będzie. Ja chyba nie psuję do tego świata. Nieraz jest tak, że wszystko mnie przeraża. Niekiedy nie poznaję swoich bliskich, siebie. Są takie momenty, że nie potrafię ocenić czy jest mi dobrze czy źle. Czuję, że jestem sama na tym świecie. Nikt mnie nie rozumie, nawet ja sama.

- Dlaczego to wszystko musi być takie skomplikowane ?- spytałam ochrypniętym głosem.

- Nie wiem Lexi. Jeśli chcesz pojedziesz jutro z Andy’m do twojej przyjaciółki. Też chcielibyśmy z tobą jechać ale nie możemy ze względu na następny wywiad. Dzisiaj mamy spotkanie z Paul’em i chce żebyś była przy tym.- pokiwałam głową i Liam wyszedł z pokoju. Od razu wzięłam telefon i próbowałam się dodzwonić do Olivii. Na moje cudowne szczęście nie odbierała. Zrezygnowana wyciągnęłam z szufladki papierosa i usiadłam na parapecie uchylając okno. Zaciągnęłam się porządnie i poczułam dym w płucach. Wypełniał mnie całą. Ktoś wszedł do pokoju, wiedziałam kto to. Natychmiast wyrzuciłam resztkę i wtuliłam się w niego. Jego ciepło i zapach mnie uspokoiło.

- Nie chcę tak żyć.- wyszeptałam bliska płaczu.

- Nie mów tak. Zobaczysz Olivia wyjdzie z tego. Nie chcę żebyś była smutna, a już wszystko zaczęło się układać.- pogłaskał mnie po głowie i złożył pocałunek na moim policzku.- Kocham cię.- mrugnął do mnie.

- Ja ciebie też.- usiedliśmy na moim łóżku i zapanowała cisza. Cieszyliśmy się sobą nie potrzebne nam były słowa ale coś nie dawało mi spokoju.- Dlaczego ja też mam być na pogadance z Paul’em ?

- Nie wiem ale mam nadzieję, że nie będzie kolejnej awantury. Ale zauważyłem też, że Paul cię zaakceptował.- poruszał śmiesznie brwiami co mnie rozśmieszyło. Objął mnie ramieniem i poczułam się szczęśliwa.

Rozmawialiśmy jakieś dwie godziny nie przejmując się niczym. Zamknęliśmy się we własnym świecie marzeń. Nikt nie ma do niego dostępu. Wymyślając różne, nierealne historie a także te prawdziwe stwierdziłam, że chciałabym spędzić resztę życia z tym wariatem. Chyba już nigdy nie pokocham nikogo tak mocno jak Louis’a.

- Pamiętasz jak pierwszy raz się spotkaliśmy ?- zapytałam wyrywając go z rozmyślań.

- No jakbym mógł to zapomnieć. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Jak cię zobaczyłem to oszalałem na twoim punkcie. Twoje oczy, usta, cała ty jesteś idealna. Nigdy nie pragnąłem żadnej dziewczyny tak bardzo jak ciebie. Nawet nie wiesz jak serce mi biło jak się ze mną witałaś, coś niesamowitego. Harry nigdy nie chciał nam pokazać twojego zdjęcia, dlatego polegałem tylko na mojej wyobraźni.- założyłam jego bluzę bo zrobiło mi się zimno i patrzyłam prosto w jego oczy.

- Nigdy nie spodziewałam się, że zakocham się w przyjacielu mojego brata.- zaśmiałam się pod nosem.- I tego, że zamieszkam z pięcioma debilami. Ale podoba mi się takie życie choć niekiedy jest zajebiście ciężko dam radę, tak jak zawsze. Mam ciebie i niczego innego nie potrzebuję.- usiadłam na niego okrakiem i pocałowałam. – Naprawdę nie przeszkadza ci różnica wieku między nami ?

- Wcale a wcale. Nie ważne ile mamy lat, liczy się uczucie.- wpił się w moje usta i  nie chciał mnie puścić. Jego palce zaczęły muskać moje plecy, co wywoływało u mnie gęsią skórkę. Czułam jak przez pocałunki się do mnie uśmiecha. Brakowało nam swojej czułości. Ściągnęłam bluzę i Louis zaczął całować moją szyję. Zdjęłam jego bluzkę i moje ręce powędrowały na jego umięśniony brzuch. Nie odrywając się od moich ust położył mnie na łózko a sam znalazł się nade mną. Mam nadzieję, że nikt teraz nie wejdzie do pokoju. Lou zaczął powoli ściągać moje spodnie i nagle zadzwonił mój telefon. Myślałam, że serce mi wyskoczy. Pasiasty opadł na mnie i zaczął się śmiać. Wygramoliłam się spod niego i odebrałam.

- Cześć ciociu (…) ale dlaczego ? (…) Dobrze przekażę Haroldowi, jedźcie ostrożnie, kocham cię.- rozłączyłam się i położyłam się na łóżku koło prawie pół nagiego Louis’a.

- Dlaczego zawsze ktoś musi nam przeszkodzić ?- zapytał mnie Lou odgarniając włosy z mojej twarzy. Wzruszyłam ramionami i zaczęliśmy się śmiać.

- To prawda, że macie jutro wywiad ?- zapytałam z ciekawością.

- Tak ale nie jestem z tego zadowolony.

- Dlaczego, przecież to dobra okazja by pokazać ludziom, że nie zapomnieliście kim jesteście.

- No niby tak ale muszę cię puścić samą z Andy’m. Ale niezbyt mu ufam. Jakoś dziwnie się zachowywał. Obiecaj, że będziesz do mnie pisać co chwilę.- pokiwałam głową i nagle do mojego pokoju wparował Paul, bez żadnego pukania.

- Dzieciaki na dół, poważna sprawa !- spojrzał na nas i lekko się zakłopotał. Uśmiechnęliśmy się do niego i wstaliśmy z łóżka. Z powrotem założyłam jego bluzę, która ewidentnie jest na mnie za duża.

- Lubię cię w moich ubraniach.- wyszeptał mi na ucho i przygryzł je. Zaśmiałam się po cichu i poszliśmy na dół. Wszyscy już tam byli.

- Niall czy mógłbyś się w końcu przebrać ?- zapytałam na samym początku. Nadal był w mojej sukience.

- Nie przebiorę się, zauważyłem, że do twarzy mi sukienkach.- wstał i okręcił się wokół własnej osi. Wszyscy razem z Paul’em wybuchliśmy głośnym śmiechem. Nawet mrugnął do mnie, Lou miał rację chyba mnie zaakceptował.

- Dobra chłopaki i Lexi teraz przejdźmy do rzeczy. Jak wiecie lub może i nie jest o was pełno w sieci i w telewizji. Są zdjęcia w sklepach i z Irlandii. To nie jest złe szczerze powiem. Ale jest coś co was nie zadowoli. A więc kiedy Lou i Lexi się pogodzili doszło do pewnego incydentu a mianowicie Harry jednak nie pogodził się z Emily. Jak dowiedziałem się z mediów ty i twoja dziewczyna pocieszaliście Harolda i słusznie. Ale fotoreporterzy, stojący pod waszym domem uchwycili tylko poszkodowanego i Louis’a. Zgadnijcie więc co się powtórzyło ?- niezbyt rozumiałam o co w tym wszystkim chodziło. Pamiętam, że w ten dzień ktoś nam zrobił zdjęcie, no ok, ale nadal nie czaję.

- Larry.- powiedzieli wszyscy na głos.

- Jaki znowu Larry ?- zapytałam zdezorientowana i popatrzyłam na wszystkich. Paul schował głowę w ręce, Zayn zaczął nerwowo chodzić po salonie, Liam i Niall patrzyli tępo przed siebie a Louis i Harry siedzieli bardzo zdenerwowani.

- Na początku naszej kariery fani podejrzewali nas o homoseksualizm, ujmując to po naszemu myśleli, że ja i Harold jesteśmy gejami.- spojrzał na mnie i prawdopodobnie czekał na moją reakcję, ja jednak nie odpowiedziałam nic.

- Przyniosłem kilka gazet, gdzie fotoreporterzy zmanipulowali zdjęćmi, czyli przerobili je tak by zamiast Lexi był Harry. Fani znowu się buntują a na twitter’ze jest o tym głośno. Musicie w jutrzejszym wywiadzie powiedzieć, że to wszystko nieprawda. Inaczej będą dodatkowe hejty na was.

- Czyli mnie też hejtują ?- nikt nie odpowiedział. Wspaniale, myślałam, że fanki jakoś mnie zaakceptowały ale widzę, że chłopacy dobrze ukrywali to wszystko przede mną. Nie mam już sił na to wszystko.

- Teraz ja mam sprawę do ciebie, nasza panno.- odezwał się do mnie Paul z uśmiechem na twarzy.- Chciałbym żebyś została moją asystentką. Zgadasz się ?- to nawet nie jest taki głupi pomysł. Będę pracować i nie będę musiała pożyczać co chwilę pieniędzy od Harry’ego.

- Okej, nie ma sprawy.- dodałam obojętnym głosem. Menager pożegnał się z nami i wyszedł. Ja nadal siedziałam na swoim miejscu i patrzyłam się w okno. Wszyscy podeszli do mnie.

- Lexi czy ty wierzysz w to, że Larry istnieje ?- zapytał mnie Louis.

- Nie wiem, wy mi to wytłumaczcie. Dlaczego ludzie tak myślą ?

- Ja i Harry bardzo się zaprzyjaźniliśmy podczas x-factor. Kiedy się już skończył dzieliłem z nim mieszkanie bo był niepełnoletni. Stąd te wszystkie plotki. Fotoreporterzy tak jak teraz przerabiali nasze zdjęcia. To nie jest miłe.- spojrzałam teraz na Hazzę.

- Harold to prawda ? Nie ma żadnego Larry’ego ?

- Oczywiści, że nie ma. Chłopacy mogą potwierdzić.- pozostała trójka pokiwała głowami a ja oparłam się głową o fotel.

- Idę do siebie. Musze pomyśleć. Obudźcie mnie jak rano przyjedzie Andy, nie chcę żeby czekał na mnie długo.- niedługo po tym byłam już pod prysznicem. Za dużo informacji jak na jeden raz.

Ale że Louis i Harry ? I że Larry ? Nie mogę uwierzyć, że ludzie wymyślają takie plotki. Wytarłam się i ubrałam piżamę. Szybko wskoczyłam do łóżka i owinęłam się szczelnie kołdrą.

Zostałam asystentką menagera One Direction, chociaż to jest pocieszające. Moje oczy same się zamykały i niedługo po tym odleciałam.

Nawiedził mnie koszmar. Louis i jakaś panna. Całowali się i przytulali, to bolało.

Obudziłam się z płaczem i cała spocona. Zaczęłam krążyć po pokoju ze zdenerwowania. Postanowiłam, że pójdę do niego nie zważając na to, że jest druga w nocy. Nie pukałam tylko weszłam i skierowałam się do jego łóżka. Delikatnie się położyłam ale nawet najmniejszy ruch go obudził.

- Co się stało skarbie ?- otarł moje policzki z zaspany usiadł koło mnie.

- Miałam sen, sen… w którym nie byłeś mój, w którym straciłam cię bezpowrotnie, w którym widziałam jak inna całuje cię… Jak inna sprawia, że jesteś szczęśliwy. Tak szczęśliwy jak nigdy dotąd nie byłeś przy mnie. Budząc się uświadomiłam sobie, że bardzo ciężko byłoby mi żyć bez ciebie, jak ciężko byłoby mi poznać kogoś nowego, poznać go tak jak znam ciebie. I zdałam sobie sprawę jak mocno cię kocham, jak wiele o tobie wiem i że cię nie opuszczę choćby nie wiem co. Ten sen dał mi wiele do zrozumienia.- złapał mnie za rękę i lekko ją pocałował.

- Wiesz dobrze, że nie będzie innej kobiety w moim życiu oprócz ciebie i może naszej córki. Nie chcę cię nigdy stracić, pamiętaj o tym. Kocham cię najmocniej na świecie. A teraz się połóż i śpij, zaśpiewam ci coś.

Help, I have done it again

I have been here many times before

Hurt myself again today

And the worst part there's no-one else to blame

Be my friend

Hold me, wrap me up

Unfold me

I am small

I'm needy

Warm me up

And breathe me.

Nie wiem skąd wiedział, że uwielbiam tą piosenkę ale gdy tylko skończył zasnęłam w jego objęciach.

Rozdział miałam dodać w weekend ale zmieniłam zdanie.

Liczba odwiedzających wzrosła do ponad 6900  co oznacza, że Harry jest z nami ^^ 

Dziękuje wszystkim tym co komentują i odwiedzają mojego bloga.

Powiem wam tylko, że Andy w moim opowiadaniu będzie zły.

Wiem, że rozdział trochę nudny ale musiałam go napisać :)

Czekam na wasze opinie.

Jeszcze jedno.

Mam pisać dalej bloga czy zakończyć po akcji z Andy'm ?

Nie wiem czy chcecie dalej czytać to co piszę.

Decyzja należy do was :*

+ fragment z piosenki Breathe me

Do następnego <3