Rozdział 40

Obudziłam się bardzo wcześnie. Nie mogłam spać bo ciągle myślałam o Olivii. Nadal nie mogę uwierzyć, że ćpała. Nigdy bym jej o takie coś nie podejrzewała. Delikatnie wysunęłam się z objęć Louis’a, który smacznie spał i poszukałam jakiejś bluzy by na siebie założyć. Nagle spojrzałam w lustro i zobaczyłam opuchnięte oczy od płaczu. Jeszcze nigdy w życiu nie miałam gorszego snu. Ostatni raz spojrzałam na swojego chłopaka i bardzo po cichu wyszłam z pokoju kierując się w stronę kuchni. Nucąc sobie pod nosem piosenkę i nie zwracając uwagi na nic nagle potknęłam się i przewróciłam. Zobaczyłam jak Harry leży i tępo wpatruje się w sufit.

- Czy ty jesteś normalny ?- spiorunowałam go wzrokiem ale nawet nie zareagował. Coś jest nie tak. Powinien zacząć się śmiać, że się przewróciłam albo obdarzyłby mnie tym swoim uśmieszkiem a tu nic.- Hazza co jest ?- położyłam się koło niego na podłodze.

- Wierzysz w Larry’ego ?- zapytał jakby nigdy nic.

-Ja… ja myślałam nad tym długo i doszłam do wniosku, że nic takiego nie istnieje. Nie mógłbyś być z Louis’em za bardzo lubisz kobiety.

- Masz rację.- chwila ciszy.-  Leżę tu połowę nocy i rozmyślam nad zamiarami Andy’iego.- westchnął głośno i nie pozwolił mi dojść do słowa.- Mam dziwne przeczucie co do tego twojego wyjazdu. Andy nigdy się tak nie zachowywał. Kiedy z nim rozmawialiśmy uciekał gdzieś wzrokiem i ręce strasznie mu się trzęsły. TO nie jest do niego podobne.

- Oj Harry wyluzuj. Jest zdenerwowany jazdą i tyle. Nie ufasz swojemu przyjacielowi ?

- Nie.- tak krótka odpowiedź zbiła mnie z tropu. Andy musiał kiedyś przeskrobać sobie u mojego brata, jeszcze nigdy nie słyszałam w jego głosie tyle nienawiści. Pogłaskałam go po głowie.

- Nie martw się, wszystko będzie w porządku.- uśmiechnęłam się i postanowiliśmy wstać.

Zjedliśmy nasze ulubione naleśniki z nutellą nie pozostawiając ani jednego. Miałam wczoraj poinformować Harry’ego, że ciocia już odjechała ale zdążył już ogarnąć tą sytuację. Dochodziła ósma a reszta chłopaków jeszcze nie wstali, trudno jeśli przegapią mój wyjazd.

- W końcu mogę powiedzieć, że jestem w pełni szczęśliwa.

- Naprawdę ?- zrobił duże oczy ale mimo tego uśmiechnął się.

- Tak, dostałam pracę i nie będę musiała już brać od ciebie pieniędzy, mam wspaniałą rodzinę i chłopaka. Nie można wymarzyć sobie lepszego życia.

- Lexi przecież wiesz, że mi to nie przeszkadzało jak „pożyczałem” ci na zawsze pieniądze. Jesteś moją siostrą i muszę o ciebie dbać a to, że Paul zaoferował ci pracę i tak niczego nie zmienia, będziemy mieli wspólne konto.- wywróciłam teatralnie oczami i westchnęłam.

- No i muszę ci powiedzieć, że podjęłam poważną decyzję.- próbowałam powstrzymać się od śmiechu.

- Więc słucham cię uważnie.

- Postanowiłam zamieszkać z wami na stałe. Ale powiesz to chłopakom, kiedy ja pojadę z Andy’m.

- No dobrze i muszę ci powiedzieć, że strasznie się cieszę. W końcu możemy być razem.- poruszał zabawnie brwiami i zaczął zmywać naczynia co bardzo, ale to bardzo mnie zdziwiło. – A ty znowu w nie swoim ubraniu. Oj Alex, Alex.- pokręcił głową i chlapnął mnie wodą.

- Nie moja wina, że lubię nosić wasze rzeczy.- wytarłam miejsca mokre i zaczęłam się śmiać.

- Nie zapominaj też o tym, że lubisz je wąchać.- podciągnął nosem udając, że coś wącha. Ale co ja mogę na to poradzić, że lubię męskie perfumy ? A zwłaszcza Harry’ego i Louis’a. Nie miałam jeszcze zaszczytu obwąchiwać pozostałych ale już niedługo. Tak wiem jestem głupia. Do kuchni wparował półnagi Horan z potarganymi na wszelkie możliwe strony włosami.

- Ale jestem głodny!- krzyknął do nas i momentalnie znalazł się przy lodówce wyciągając co popadnie. Spojrzeliśmy na siebie z Hazzą i zaczęliśmy się śmiać.

Niedługo po tym jak Niall zjadał swoją trzecią z kolei kanapkę na dole byli już wszyscy. Ostatni zszedł Louis. Wskazałam mu moje krzesło, ten czym prędzej je zajął a ja usadowiłam się na jego kolanach. Zauważył, że mam jego bluzę i uśmiechnął się do mnie. Jak zwykle zaczął się we mnie zaczynać ale jestem już do tego przyzwyczajona.

- Co my bez ciebie zrobimy ?- zapytał smutny Malik.

- Ojj Zayn na pewno dacie sobie radę.- dotknęłam jego ramienia i wszyscy zaczęli się śmiać.

- To nie jest śmieszne. Nie będzie jej przez jedną noc a to jest wieczność.- odparł poważnym tonem Tomlinson.

- No właśnie, popadnę w depresję.- odezwał się Liam i wszyscy na niego spojrzeli.- No co nie tylko wy kochacie Lexi. Toć to anioł, nie człowiek.

- Dobra koniec tego. Będę do was pisała co godzinę, pasuje ?- wstałam i ruszyłam do swojego pokoju. Słyszałam sprzeciwy chłopaków ale byłam już na schodach i postanowiłam, że nie będę się wracać i wyjaśniać dlaczego nie co pół godziny. Przecież oni mają dziś ważne wyjście. Nie mogę co chwile dzwonić. Weszłam do pokoju i poszłam wziąć szybki prysznic.

Kiedy zakręciłam wodę usłyszałam jak ktoś wchodzi do mojego pokoju. Nie zwróciłam na to najmniejszej uwagi. Ubrałam się w wcześniej przygotowane rzeczy i wyszłam. W pokoju siedziało pięć mordek wpatrzonych we mnie.

- Czy wy naprawdę nie macie co ze sobą zrobić ? Powinniście się przygotować.

- Chcemy być jeszcze chwilę z tobą, Andy już przyjechał.- Lou wyjrzał przez moje okno i patrzył przez nie bez najmniejszego ruchu.

- Przecież przeżyjecie beze mnie przez ten czas, nie wyjeżdżam na zawsze.- ogarnęłam ich wzrokiem i zauważyłam ich smutne miny.- Dlaczego nie ufacie Andy’iemu ?

- Sam nie wiem, jakieś dziwne przeczucie mam.- oznajmił Liam.

- Oh no proszę was. Powiedziałam, że będę dzwoniła co godzinę bądź będę pisała SMS to tak będę robić a teraz chodźcie na dół. Pora na mnie.- wzięłam moją torbę i wszyscy zeszliśmy na dół. Dopiero teraz zrobiło mi się smutno.

- Będę tęsknić.

- My też.- odpowiedzieli chórem i zrobiliśmy Horan Hug. Tak jakoś łezka zakręciła się w oku. Każdemu dałam buziaka w policzek i zamierzałam wyjść kiedy ktoś pociągnął mnie za rękę i nagle przywarłam do czyichś ust. Nie musiałam zgadywać. Chłopacy zrobili głośne „UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU” ale my się tym nie przejmowaliśmy. Lou przerwał pocałunek i szepnął mi do ucha.

- Pamiętaj, że Larry nie istnieje. Kocham cię Lexi.- pokiwałam wszystkim i wyszłam na zewnątrz. Nie obyło się od fanek czekających przed willą i fotoreporterów. Znalazłam się koło auta Andy’iego.

- Cześć.- uśmiechnęłam się do niego ale on najwidoczniej nie odwzajemnił tego.

- Hej, wsiadaj do samochodu musimy jechać.- oznajmił a ja się lekko wystraszyłam. Jeśli chłopacy mieli rację ? Natychmiast odrzuciłam te myśli i powędrowałam nimi do Olivii. Żeby tylko z tego wyszła. W samochodzie był jeszcze jeden chłopak, nie znałam go.

- Lexi to jest Bob, mój przyjaciel. Podwieziemy go w jedno miejsce.- podałam mu rękę ale nie patrzyłam na niego. Normalne. Wydawał mi się dziwny. Dopiero po jakimś czasie powiedział krótkie i ciche „cześć”. 

Napisałam pierwszego SMS do Louis’a: 

Wszystko jest ok, napiszę jeszcze później, kocham cię xoxox.

Nie wiedziałam zbytnio jak mam się zachować więc siedziałam cicho i patrzyłam na widoki za oknem. Przez jakiś czas panowała cisza, bardzo krępująca. Tylko radio wydawało z siebie ciche dźwięki.

- I jak chłopacy przygotowują się do występu ?- zapytał nagle Andy.

- Jak byłam w domu to nie, nie mogli się ode mnie oderwać, jakbym wyjeżdżała na całą wieczność.

- Czyli będą tęsknić.- zaśmiał się sam do siebie a ja nie wiedziałam czy mam zrobić to samo.- Mama Olivii się o ciebie pytała. Już nie może się doczekać kiedy cię zobaczy.

- Ooo, to dziwne bo nie pamiętam żeby jej mama darzyła mnie szczególnym uczuciem. Zawsze uważała mnie za dziwaczkę.

- No widzisz ludzie się zmieniają.- odpowiedział zdenerwowanym głosem. Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy a jego kolega Bob odchrząknął.

Postanowiłam, że napiszę kolejnego SMS do NIall’a: 

Tęsknicie ? Ja bardzo i strasznie mi się nudzi. Brakuje mi waszych wrzasków a to tylko dwadzieścia minut bez was. Xoxoxo

- Do kogo tak SMS’ujesz ?- zapytał mnie Bob.

- Z chłopakami. Nie dali mi spokoju więc muszę im co jakiś czas wysłać SMS.- w tym samym czasie wzrok Andy’iego spotkał się ze wzrokiem Bob’a. Nie powiem bo się wystraszyłam, dziwnie się zachowywali. Wytarłam spocone ręce o jeansy i schowałam telefon do kieszeni nie patrząc na odpowiedź. Blondyn zaczął wystukiwać rytm piosenki o kierownicę. Serce zaczęło walić mi jak szalone, a myśli krążą w kółko słów chłopaków „Mam dziwne przeczucie…” Co jak co ale ja też je zaczynam mieć. Samochód zaczął przyspieszać przez co zaczęło kręcić mi się w głowie i robić niedobrze.

Spojrzałam na kierunkowskazy i stwierdziłam, że chłopak przegapił skręt w prawo.

- Andy czy my nie powinniśmy skręci na Holmes Chapel ?- głos mi zadrżał.

- Nie, my się tam nie wybieramy.- w jego głosie słychać było gniew. Chciałam się odwrócić w jego stronę ale moją głowę przeszył niemiłosierny ból. Prawdopodobnie dostałam z kija w głowę. Przed moimi oczyma zrobiło się czarno… Ostatnią myślą byli moi chłopcy… Później nie było już nic, tylko ciemność.

Oto jest 40 ^^

Niezbyt wesoły, ale taki miał wyjść.

Co o nim sądzicie ?

Czekam na wasze komentarze i mam nadzieję, że będzie ich troszkę więcej niż pod poprzednim rozdziałem :)

Dziękuje za tak dużą liczbę wejść <3

I to od was będzie zależało kiedy pojawi się kolejny :)

<3